Имом-хатибнинг ахлоқи борасида

Ассалому алайкум, ҳурматли Шайх Ҳазратлари! Мен Ўш шаҳридан Одилжон. Бизнинг маҳалладаги жомеъ масжидининг имом-хатиби минбарда туриб ўз маърузаларини ахлоқсиз даражада, одобсизларча, эъмоцияга берилиб беҳаё, уят сўзларни билан масала қилади. Айниқса, яқин кунларни бирида 20 чоғлик ўз шогирдлари орасидаги даврада эркак киши ҳам уяладиган даражада сўзлар айтиб масала қилган ва телефон орқали тасвирга олаётган шогирдларига ёзишларнини тавсия қилиб, ватсап дастурига чиқаришни маъқул кўрган. Аслида, домлани кўтарган масаласи шарият асосида, мазҳаб имомимиз гапларига монанд айтилган, бироқ, оғзидан чиққан беҳаё сўзларига чидаш қийин. Сиз муҳтарамдан сўрамоқчи бўлганим, мен домлага хулқи борасида, ўзини тутиб гапириш ва шундай одобсизларча гапларни айтишингизга бир ҳужжатингиз борми, шариатимизда имом ҳалққа ибрат бўладиган, одобда ўрнак бўлиши керак деб айтишим мумкинми? Сиз менга яна нима деб айтишимни тавсия қиласиз?